Παρόλο που ζούμε σε μια εποχή όπου δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς τηλεπικοινωνίες, όπου στα πιο απόμερα σημεία του πλανήτη η τηλεπικοινωνιακή σύνδεση θεωρείται απαραίτητη ή δεδομένη, ο ίδιος αυτός ο όρος, «τηλεπικοινωνίες», είναι αρκετά πρόσφατος. Καθιερώνεται επίσημα μόλις το 1932 στη Συνδιάσκεψη της Μαδρίτης, όταν η Διεθνής Τηλεγραφική Ένωση μετονομάστηκε σε Διεθνή Ένωση Τηλεπικοινωνιών. Σε αυτήν την ιστορική Συνδιάσκεψη (3 Σεπτεμβρίου – 10 Δεκεμβρίου 1932), όπου συγχωνεύτηκαν οι κλάδοι της τηλεγραφίας και της τηλεφωνίας, δόθηκε ο ορισμός των τηλεπικοινωνιών ως:
«κάθε τηλεγραφική ή τηλεφωνική επικοινωνία σημείων, σημάτων, γραπτών μηνυμάτων, φαξ και ήχων οποιουδήποτε είδους, με καλώδια, ασύρματα ή άλλα συστήματα ηλεκτρικής ή οπτικής σηματοδότησης». Ωστόσο, όπως γίνεται συνήθως, η δημιουργία της λέξης προϋπήρξε της επίσημης καθιέρωσής της.
Ο όρος «τηλεπικοινωνία» επινοήθηκε από τον Γάλλο μηχανικό Edouard Estaunié το 1904 στο βιβλίο του Traité pratique de télécommunication electrique (télégraphie-téléphonie). Ο Estaunié δεν ήταν μόνο επιστήμονας και γενικός επιθεωρητής της τηλεγραφικής υπηρεσίας της Γαλλίας, αλλά και σημαντικός λογοτέχνης. Έτσι, στον πρόλογο του βιβλίου του απολογήθηκε για την εφεύρεση της λέξης με ποιητικό τρόπο: « Αναγκάστηκα να προσθέσω μια νέα λέξη σε ένα γλωσσάριο που είναι ήδη πολύ μεγάλο κατά τη γνώμη πολλών ηλεκτρολόγων. Ελπίζω ότι θα με συγχωρήσουν. Οι λέξεις γεννιούνται στις νέες επιστήμες όπως τα φυτά την άνοιξη. Πρέπει να υποκύψουμε σε αυτήν την αρχή, και εξάλλου η ζημιά δεν είναι τόσο μεγάλη, γιατί το καλοκαίρι που ακολουθεί θα φροντίσει να μαραθούν οι αδύναμοι βλαστοί». Πέρασαν, όμως, πολλά καλοκαίρια χωρίς να μαραθεί ο η λέξη που εμπνεύστηκε ο Estaunié.
Στην ελληνική γλώσσα συναντάμε τον όρο «τηλεπικοινωνία» ήδη από την δεκαετία του 1920, στον Τύπο της εποχής. Παρόλα αυτά η λέξη δεν εμφανίζεται σε κανένα Φύλλο της Κυβερνήσεως έως το 1949, οπότε και ιδρύεται ο Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος, με τον οποίο η λέξη «τηλεπικοινωνία» θα εδραιωθεί στο ελληνικό λεξιλόγιο. Είχε προηγηθεί το 1941 η μετονομασία της Γαλλικής PTT (η αντίστοιχη ελληνική ΤΤΤ) σε «διεύθυνση τηλεπικοινωνιών».
Επανερχόμενοι στον νεολογισμό του Estaunié, διαπιστώνουμε ότι ο Γάλλος συγγραφέας μπόρεσε να ξεφύγει από τον στενό ορίζοντα της εποχής του και να εμβαθύνει στην ουσία που κρυβόταν στις νέες εφαρμογές: η επιθυμία του ανθρώπου για μετάδοση πληροφοριών ήταν μεγαλύτερη από τα τεχνολογικά μέσα έκφρασής της. Το μέλλον, με την απεριόριστή επέκταση του πεδίου της επικοινωνίας και της πληροφορικής, τον δικαίωσε.
